آب ٩٧ درصد سطح كره زمين را با تشكيل داده است و با اين حال فقط ٣ درصد از اين آب قابل شرب است و جالب اينكه بخش عمده اى از آن هم در يخچالهاى طبيعى در قطب ها و بر فراز قله ها و.. قرار دارد كه عملاً غير قابل استفاده است.

به همين دليل است كه بيش از يك پنجم جمعيت جهان از نبود آب قابل شرب رنج ميبرند. و پيش بينى ميشود كه در سالهاى آينده با بروز خشك سالى ها اين جمعيت افزايش پيدا كند.

شيرين كردن آب

به منظور كمبود منابع زير زمينى در آينده نه چندان دور دانشمندان بسيارى سعى بر تامين منابع آبى از طريق دريا كرده اند و در مهمترين آنها دانشمندان دانشگاه سيمون در ونكور به تازگى تحقيقات زيادى در باره شيرين كردن آب درياها انجام داده اند كه بر اين اساس به جاى انرژى الكتريكى، از گرماى خورشيد براى جدا كردن نمك از آب و در نهايت شيرين كردن آب استفاده كردند.

در روش اول، ااقدام به گرما دادن به آب دريا و سپس بخار كردن بخشى از آن كردند و پس از آن بخار توليد شده را تحت فشار قرار دادند كه البته از اين طريق به مقدار زيادى انژى برق مورد نياز است.

در روش دوم از طريق اسمز معكوس تصفیه آب استفاده كردند كه در اين روش با استفاده از پمپ هاى بسيار قوى آب شور به وسيله فشار پمپ به سمت يك پرده هدايت مشود و اين فيلتر آب شور دريا را تصفیه و نمك موجود در آن را جدا ميكند و آب باقى مانده آب بدون نمك است. در اين روش هم مصرف برق بالاست به طورى كه در هر هزار ليتر آب دريا و تبديل آن به آب قابل آشاميدن ٧/٣ كيلووات ساعت برق مصرف ميشود.

در روش سوم كه روش ابتكارى اين دانشمندان است مقدار بيشترى آب شيرين با مصرف برق كمترى تصفیه ميشود كه در اين روش ابتدا آب دريا در يك استخر با كف سياه رنگ ريخته ميشود و سياه بودن كف استخر باعث ميشود تا حجم بيشترى از گرما از خورشيد جذب و به آب موجود در استخر منتقل شود و ميزان نمك موجود در آب از ٥/٣ درصد در حالت معمول به غلظت ٢٠ درصد برسد، بدون اينكه هيچ انرژى برق يا انرژى ديگرى به جز انرژى خورشيدى براى تبخير آب استفاده شود. در مرحله بعدى اين آب به سمت محوطه ديگرى كه آب تصفیه نشده آب دريا است منتقل ميشود و از آنجا به واحد نمك زدايى منتقل ميشود.